Panoramaroute ook weer overleefd

Oké ga er maar goed voor zitten, dit wordt namelijk een lange blog. Sorry lieve iedereen die dit leest, maar de afgelopen weken heb ik weinig stil gezeten. Het is er dus steeds niet van gekomen om de blog te schrijven. Maar na deze blog zijn jullie weer helemaal bij.

In mijn vorige blog zat ik in het vliegtuig onderweg naar Johannesburg. Ik heb jullie lang genoeg in spanning gehouden dus in deze blog alle ins en outs over dit lange weekend weg. Met nadruk op lang, want we zijn in totaal 5 dagen weg geweest.

Op onze school waren er op donderdag, vrijdag en maandag geen kinderen dus dit was een mooie kans om iets te plannen. Zogezegd, zo gedaan want voor we het wisten hadden we een vliegtuigticket geboekt. Dit met de achterliggende gedachten om de panoramaroute te doen (zoek plaatjes op google en je bent verkocht). Naast de panoramaroute wilde we ook graag naar pretoria om de bekende paarse bloesembomen te zien.

De eerste overnachting was in Johannesburg aangezien we om halfnegen s avonds hier aankwamen. We werden keurig opgehaald door iemand uit het hostel en onderweg had hij hele verhalen en liet hij zien waar Nelson Mandela gewoond heeft. Daarnaast had hij ook genoeg te vertellen over Nelson Mandela. Een ding is zeker het was een hele bijzondere man en er zouden meer mensen als hem op de wereld moeten zijn.

Na het vangen van spinnetjes en ander gek ongedierte konden we lekker slapen. De volgende ochtend hadden we honger. Dit hebben we serieus genomen en zijn lekker bij een hip tentje gaan ontbijten. Rond negen uur zijn we weer de auto ingestapt naar het vliegveld. Want daar stond een huurauto op ons te wachten, waarmee we de route gingen afleggen.

Met ze vieren op de achterbank gepropt want er was geen andere auto waarmee ze ons konden wegbrengen. Alleen dit was al een hele ervaring. Denise voelde zich niet lekker dus die lag languit op onze benen. Gelukkig hebben we ook dit weer overleefd en konden we in de rij gaan staan om onze auto op te halen. Echter moesten we nog 2 uur op het vliegveld wachten, want als we de auto eerder dan twaalf uur wilde uren kosten dit drie keer zoveel. Dit was het ons niet waard dus gingen we maar kaartspelletjes spelen op het vliegveld (flashbacks naar London).

Maar toen we eenmaal de auto konden ophalen, waren we helemaal in onze nopjes. Wat een luxeauto! WOW ELECTRISCHE RAMEN, WOW BLUETOOTH, WOW GOEDE RUITENWISSERS en zo ging het nog wel even door. Wij huren hier allemaal een auto van Paul en die zijn laten we het zo zeggen “bijzonder”.  Helemaal onder de indruk van onze auto, reden we naar onze eerste stop: Pretoria. We gingen speciaal naar dit stadje vanwege de mooie paarse Jacaranda bomen. Er stond een fotoshoot voor mijn lieve huisgenootje Jaimy op de planning. Echter dreigde dit letterlijk en figuurlijk in het water te vallen… het regende namelijk. Dit mocht de pret niet drukken dus besloten we eerst iets anders te gaan doen.

We zijn maar even een winkelcentrum ingevlucht, altijd een goede oplossing haha! Al snel kregen we honger (trek sorry) maar toen we de supermarkt uitliepen barsten het al helemaal los. Met onweer, storm en veel regen zaten wij in de auto ons broodje te snijden, smeren en uit eindelijk opeten. Nee pap de auto is niet schoon gebleven, jij zou dit niet hebben kunnen aanzien. We hebben onze handen gewassen door het raampje open te doen en onze handen naar buiten te steken, tja kunnen we er maar beter gebruik van maken.

Maar ik kan jullie geruststellen, de fotoshoot is uiteindelijk nog wel doorgegaan. Mensen die daar wonen keken ons een beetje raar aan, maar dat geeft niet. Ik ga snel door met de volgende twee dagen, anders wordt deze blog een boekwerk (wordt het sowieso al geloof ik). Na pretoria zijn we gaan starten met de panoramaroute. Dit betekent veel in de auto zitten maar met fantastische uitzichten. Eerst nog even omrijden om de gekleurde huisjes van de zulu’s te bekijken…

Haha dit eigende in een tour door een verlaten park, wat goed verder kon gaan als een spookpark. De man die er werkte was ook helemaal verbaasd en haalde snel uit zijn verlaten kantoor een folder van 20 jaar oud. Bij alles wat die aanwees zei die “dit is er niet maarr je kan wel naar de huisjes kijken”. We gunde die man het geld en besloten te gaan kijken. Hoewel ik mij afvroeg wat ik hier deed, was het toch nog best wel leuk. Geen zulu’s maar wel gekleurde huisjes. Dit werd dan ook de locatie van de volgende fotoshoot haha. Na de shoot gingen we onze weg weer vervolgen… maarr ‘Google ‘bedankt voor het tippen van deze locatie.

De tocht naar ons volgende verblijf was ook weer een hele ervaring! Een route met prachtige natuur, Afrikaanse marktjes lang de weg, sneeuw en rijden in de wolken. Dit allemaal weer overleefd te hebben dachten we aangekomen te zijn bij ons verblijf. We moesten door een hek heen en kwamen op een park met meerdere organisaties die huisjes verhuurde. Er werd gezegd ja na 5km moet je linksaf, oké dankjewel. Google dacht hier natuurlijk weer anders over en volgens google waren we er nog niet. Het stond ook allemaal niet zo duidelijk aangegeven dus reden we maar door, over een hobbelige zand weg.

“Bestemming bereikt” Ik kijk links.. zie bomen, kijk rechts zie een lege vlakten en opnieuw bomen, kijk vooruit en zie dat dit zandpad ook nog wel even doorgaat. Als we naar de eigenaar bellen zegt die dat we niet eens op een zandpad horen te zitten. Haha (nu kan ik erom lachen) dus we rijden met aanwijzing weer terug en dan hebben we het ook zo gevonden. Het is ondertussen wel donker geworden dus dit maakt alles nog 10 keer spannender. Vertel dit verhaal ook wel een keer als ik thuis ben, komt het beter over.

De volgende ochtend werden we wakker tussen de zebra’s, antilopen en pumba’s. Voelde een beetje als sneeuwwitje maar dan de Zuid-Afrikaanse versie. We het eerste gedeelte van de panoramaroute gaan rijden en het was echt adembenemend mooi! Dit kan niet uitleggen, maar ik zal foto’s plaatsen. Ook over de route zelf zal ik thuis meer gaan vertellen, wordt te lang anders.

De laatste dag moesten we onze (ondertussen niet meer zo witte) auto inleveren. Wat was dit een mooi avontuur, met goed gezelschap!! Helaas moest ik natuurlijk nog even een Anne actie uithalen. Het was bloedverstikkend heet, dus ik ging mij even omkleden. Legde mijn telefoon (vraag niet waarom) bij het scharnier van de achterbak. Iedereen was even plassen en ik dacht, het is niet handig om de achterbak wagenwijd open te laten staan in Afrika (still South-Africa).  Dus ik gooi de achterbak dicht en loop weg. Nee was niet heel handig. De rest van het verhaal lijkt me duidelijk.

Er zijn ergere dingen in de wereld, heb ondertussen weer een telefoon en ben bereikbaar. Dat is het belangrijkste!

De terugvlucht hadden we veel turbulentie, maar dat hebben we ook weer overleefd. Een reis om nooit te vergeten.

Bij nader inzien ga ik deze blog toch maar afronden, anders wordt het een veel te lang verhaal. De andere twee weken ga ik straks in de auto naar jeffery’s bay aan jullie vertellen.

Hoop dat jullie dit in ieder geval een leuke blog vonden.

Tot in de volgende blog!

Veel liefssss